303.Bitwa o Anglię/Dywizjon 303 NIE POMYL FILMU :)

[MarianPaz]

Zdaniem Raczka polski film prezentuje się lepiej jak brytyjski, co nie znaczy że dobrze.

Cytat: Prawie jednocześnie w kinach pojawiają się dwa filmy poświęcone wojennym losom polskiego Dywizjonu 303, bohatersko i zwycięsko walczącego podczas powietrznej bitwy o Anglię w roku 1940.

Jeden film jest angielski, nosi tytuł "Hurricane" (w Polsce zmieniony na "303. Bitwa o Anglię"), a na plakatach eksponuje udział Marcina Dorocińskiego. Poza nim w obsadzie prawie sami Anglicy.

Drugi film jest polski i dano mu tytuł "Dywizjon 303. Historia prawdziwa". W obsadzie wielu polskich aktorów, ale jest też sporo Anglików. Na plakatach Piotr Adamczyk i Maciej Zakościelny.

Każdy pyta o to, na który z tych filmów iść; który jest lepszy? A może trzeba obejrzeć oba, bo są zupełnie różne? No i czy w ogóle warto zawracać sobie nimi głowę bo może to tylko próba zarobienia kasy na polskiej patriotycznej legendzie?
Postaram się odpowiedzieć uczciwie i zarazem pragmatycznie, bo wiem jak cenny jest dzisiaj wolny czas i szkoda go poświęcać na coś, co nie jest tego warte.

Otóż żaden z tych dwóch filmów nie ma niestety cech wybitności. Oba są produkcjami z wielu powodów ułomnymi. Tak więc mamy dwa średnie filmy opowiadające mniej więcej tę samą historię. Z całą pewnością nie warto planować zobaczenia ich obu! Który więc wybrać? To zależy od tego, czego oczekujemy od kina.

Angielski "303. Bitwa o Anglię" (reż. David Blair) zrobiono w stylu kina klasy "B". Klasycznie, czysto, schludnie, bez przesadnego zawracania sobie głowy detalami. Polaków grają Anglicy i Amerykanie, którzy dla mnie nie są wiarygodni. W sumie patrzyłem na nich jak na jakichś dziwnych cudzoziemców, ale nie "naszych". Przez cały film czuje się wyraźnie, że to film angielski i to co dotyczy Anglików przedstawione jest znacznie lepiej niż podniebne rajdy Polaków. Marcin Dorociński jako Cobra (w Polsce - Witold Urbanowicz, dowódca dywizjonu 303) gra rolę zdecydowanie drugoplanową, za to na plan pierwszy wysuwają się Milo Gibson jako kanadyjski dowórca, John Kent; walijczyk Iwan Rheon jako polski pilot Jan Zumbach oraz Stefanie Martini jako mocno puszczalska Phyllis Lambert, pracująca w personelu naziemnym Angielka, która z upodobaniem rzuca się w ramiona przystojnych Polaków, a przede wszystkim w ramiona Zumbacha. Zgodnie z regułami filmów klasy "B" romans jest bowiem mocną nicią przewodnią całego filmu.
Jego najsłabszą nicią są za to sceny powietrznych pojedynków dywizjonu 303. Realizowane oszczędnościowo w makietach samolotów na elektronicznie wygenerowanym tle nieba robią wrażenie jakiejś taniej, nieskomplikowanej gry komputerowej. Trafione samoloty wybuchają za każdym razem nagłym rozbłyskiem i natychmiast znikają z pola widzenia. Jak w komputerze.

Polski film "Dywizjon 303. Historia prawdziwa" (reż. Denis Delić) ogląda się inaczej. Nie jest tak gładko prowadzony, mundury lotników nie wyglądają jak spod igły, a samolotowe pojedynki na niebie robią wrażenie realistyczne. Odniosłem wrażenie, że bardziej tu dbano o prawdziwość każdego szczegółu, a kiedy kamera startowała z samolotem doznawałem ściskającego serce lęku, że zaraz zgubię się w tym szalonym przecinaniu się torów lotu samolotów nadlatujących ze wszystkich stron. Czułem, że latanie to nie tylko siadanie na ogonie wroga, strzelanie do niego i robienie wielkiego bum, ale także konieczność odnalezienia się w chaosie maszyn, rozkazów, intencji i uczuć. Może pomogło mi to, że grupa polskich lotników od razu wydała mi się wiarygodna. Piotr Adamczyk, Maciej Zakościelny (Jan Zumbach), Antoni Królikowski mają w sobie tę dziwną mieszaninę błysku inteligencji, braku poszanowania dla przepisów, poczucia humoru i wrednej złośliwości, której za cholerę nie rozumieją w nas Anglicy. Ta mieszanka nie przeszkadzała w osiąganiu doskonałych wyników w walce, za to bardzo pomagała w emanowaniu chłopackim wdziękiem.
Czuje się, że ten film zrobiono "ku pokrzepieniu serc" bo na każdym kroku eksponuje on sukcesy Polaków - zarówno w mundurze, jak i bez munduru. To prawda scenariusz czasami ma dziury, ale historia w końcu opowiedziana zostaje po bożemu a widz ma trochę takie wrażenie jakby czytał książkę Arkadego Fiedlera "Dywizjon 303". Ja czytałem ją bardzo dawno temu, ale z lektury pamiętam podobne wrażenia, jak te po obejrzeniu filmu.

Tak więc na pytanie, którą wersję opowieści o dywizjonie 303 (angielską, czy polską?) radzę obejrzeć, odpowiadam - polską. Daje więcej siły i pozwala nam o sobie lepiej myśleć.

"303. Bitwa o Anglię" - 4/10
"Dywizjon 303. Historia prawdziwa" - 5/10

Facebook Tomasza Raczka

Tak czytając różne recenzje tych dwóch filmów od razu przypomina mi się pewien pasek grozy. Dobrze że TVP nie jest producentem jednego z nich.