Kolekcja Ethana

[Ethan]

prosto od Amazona z oryginalnym paskiem, żadne ponowne foliowania. ogólnie na amazonie nigdy nie kupuję od prywatnych sprzedawców. I trochę szkoda, że nie w takim białym pudełku, no ale cóż, może było dotłoczenie, ale najważniejsze, że jest. No i może transfer nie powala, ale i tak lepszy niż w starym brytyjskim dvd:

https://www.avforums.com/review/rumble-fish-limited-edition-blu-ray-review.3003

[Bender]

Nie żebym coś imputował koledze, ale nie raz zdarzało się, że Amazon (jako Amazon) sprzedawał coś co okazywało się potem bootlegiem.

[Ethan]

tutaj nie jest to żaden bootleg- zbyt długo siedzę w branży muzycznej, żeby nie odróżniać - tylko oryginalne wydanie i chętnie się założe np o 20 000zł, że tak jest. Ktoś podejmuje wyzwanie? Ja zdaję sobie sprawę, że są jakieś chińskie wydania boxów Flojdów, ale tutaj ta dyskusja jest jałowa. Wyznacznikiem jest tylko i wyłącznie EAN. W HMV na półce leżało to samo wydanie na tym niebieskim, jak się okazuje, kruku.

[Bender]

Przecież mówię, że nic nie imputuję
Mówię tylko, że fakt, ze sprzedaje coś Amazon jako Amazon (a nie marketplace) nie jest gwarancją.

[Ethan]

co nie zmienia faktu, że sam jestem zdziwiony, że jednak przysłali ten niebieski, który widziałem w hmv, a nie ten z ogłoszenia amazonowego. Z drugiej strony nie mogę nigdzie znaleźć zdjęć prywatnych tego wydania. Steelbooki ludzie wrzucali. No cóż. Nieważne. Cieszę się jednak jak cholera, że w końcu mam w kolekcji. Zobaczymy co uda się upolować w listopadzie. No i czas zacząć sprzedawać dvd

[czuubakka]

(16-10-2018, 11:30)Ethan napisał(a):  Control

Obejrzałem ten film. Mam mieszane uczucia. Z jednej strony żal mi chłopaka, z drugiej strony, straszny z niego dupek był.
Znam tylko tą historię z ekranu, nie wiem na ile to było prawdziwe na ile się różniło od rzeczywistości. Może kiedyś coś więcej poczytam o Curtisie, czy JD.
Pod względem muzycznym nie moje klimaty, choć z dwa kawałki mi się spodobały. Film na raz, dla mnie. Wsio.

[Ethan]

(26-10-2018, 12:42)czuubakka napisał(a):  

(16-10-2018, 11:30)Ethan napisał(a):  Control

Obejrzałem ten film. Mam mieszane uczucia. Z jednej strony żal mi chłopaka, z drugiej strony, straszny z niego dupek był.
Znam tylko tą historię z ekranu, nie wiem na ile to było prawdziwe na ile się różniło od rzeczywistości. Może kiedyś coś więcej poczytam o Curtisie, czy JD.
Pod względem muzycznym nie moje klimaty, choć z dwa kawałki mi się spodobały. Film na raz, dla mnie. Wsio.

O super, że się skusiłeś. Tak jak wspomniałem, po seansie kinowym miałem wrażenie, że coś nie zagrało, że Corbijn (przypomnę autor kilku słynnych teledysków Depeche Mode, ale też Nirvany, Metalliki czy Cave'a) przegiął. Ale potem pomyślałem: to przecież troche hołd dla Iana, dla Joyów. Bo mimo, że Unknown Pleasure i Closer to albumy przez fanów oraz krytyków muzyki poważane, będące w poważnych rankingach muzycznych w czołówce, to nie jest to zespół który przeniknął do popkultury jak np Rolling Stones. A przecież płyty Micka Jaggera i spółki pojawiają się w tych wszystkich rankingach, ale sporo niżej. Zresztą JD to też trochę, pewnie dzięki m.in. Tomkowi Beksińskiemu, polski fenomen. Gdzieś tam nawet rzutujący na naszą scenę muzyczną w latach 80tych. Chichotem historii okazało się to, że Ian nie doczekał sławy swojego zespołu. Zarówno późniejszy wielki sukces pozostałem trójki jako New Order, jak i kult Joy Division, który trwa do dziś przyciągając nowe pokolenia (vide twórczość Interpolu), sprawiają jednak, że chłopak wraca

Czy był dupkiem. Pewnie tak. Fajne jest takie zdanie kogoś z "offu", kogoś kto nie jest "związany" z JD. Ma lepszą perspektywę, podświadomie nie broni. Jednak ja zabawie się w adwokata Chodzi np o wiek Iana. Ja wiem, że wtedy dojrzewano wcześniej, ale mimo wszystko On w momencie śmierci miał tylko... 23 lata. Jak ja sobie przypomne siebie z takiego wieku... Lepiej spuścić zasłonę milczenia. Wiek to jedno, zauroczenie drugie. Szybki ślub, który chyba był błędem i nawet nie dlatego, że nie było uczuć, bo były, ale w takim wieku fascynacje pojawiają się co chwilę. Moim zdaniem tkwienie w tym trójkącie miłosnym w głównej mierze pchnęło Curtisa w objęcia śmierci. Nie żaden strach przed wyprawa za Atlantyk, seans ze Stroszkiem czy epilepsja. Ian miał poczucie winy względem Deborah, wiedział, że ją rani, ale nie miał siły odejść. Oglądając film, pomiędzy kadrami, czytałem książkę. Dlatego nie mogłem mieć żalu do Annik, bo Ona też była tylko częścią greckiej tragedii czy do Iana. Deborah po latach pisząc książkę łączyła lekki żal (jako kobieta odrzucona), ale przede wszystkim dostrzegała geniusz męża. I czuć to ciepło, czuć w jej opowieści pewien rodzaj zrozumienia. I choćby dlatego wracałem do filmu z przyjemnością ze trzy razy. Podobnie jak do książki i tych ostatnich z niej zdań, po tym jak Deborah jako pierwsza znalazła ciało:

"Siedziałam w samochodzie i czekałam - nadal byłam w zbyt wielkim szoku, by płakać, ale zdołałam zauważyć, jakby w przebłysku świadomości, że słońce nadal świeci, a wiatr wieje. To był piękny dzień. Zielone liście drzew rosnących na Barton Street odcinał się od niebieskiego, bardzo niebieskiego tła nieba.
Po raz ostatni Ian i ja wyruszaliśmy w przeciwnych kierunkach".

[czuubakka]

Widzę że się rozpisałeś, spoko. Ja nie potrafię. Co mnie urzekło, to że film był czarno-biały, przez to bardziej surowy, czuć było klimat tych lat. Sceny z występów też były niesamowite. Zespół miał potencjał, no ale stało się co się stało.

[Bender]

(26-10-2018, 13:52)Ethan napisał(a):  A przecież płyty Micka Jaggera i spółki pojawiają się w tych wszystkich rankingach, ale sporo niżej.

No nie przesadzajmy.

[Kirek]

Oficjalnych rankingów nie znam ale w moim prywatnym nawet baaardzo sporo niżej