Tak jak piszesz Gieferg, docelowo, najważniejszy jest Twój odbiór osobisty, kropka. Natomiast jak ktoś interesuje się wciąż sztuką filmową czy muzyczną potrzebuje jakichś miejsc do odnalezienia się w gąszczu produkcji, które wciąż powstają. I nie chodzi o kierowanie się czyimś gustem czy ocenami. Po prostu tego wszystkiego jest za dużo, a przeciez sa też dzieci, obowiązki zawodowe itp. Nie jestem osobą, która zadowolą drugoligowe produkcje z Netflixa lub wielkie współczesne superprodukcje na tzw. raz. Sam gdzieś wspomniałeś, że Ty nie jesteś zainteresowany "współczesnością", bo wolisz tkwić w swoim sentymentalizmie i konsumować to co było. Też super podejście, trochę jak Nfsanowa miłość do dvd. Natomiast jest też mnóstwo ludzi, którzy poszukują nowych, fajnych rzeczy i są miejsca, narzędzia, które w tym pomagają. Kiedyś mówiło się, że video killed the radio star. Na początku lat zerowych okazało się, że gwiazdy MTV i prasy muzycznej z Wysp (Q czy NME) przegrały bój z Internetem - internet killed mtv stars. Nagle każdy mógł sam sprawdzić co mu się podoba. Nie musieliśmy wyobrażać sobie filmów czy muzyki. Wszystko było na wyciągnięcie ręki. Skończył się czas irytującej, rocksistowskiej Trójki czy siermiężnego w swojej treści miesięcznika Tylko Rock (na horyzoncie pojawiła się solidna Machina). Skończył się też czas tych wszystkich zmanierowanych "omnbibusów" pokroju Beksińskiego, Manna czy Kaczkowskiego, spuentowany symbolicznie samobójczą śmiercią tego pierwszego (koleś, krytykował hiphop czy pop, nie mając o nim zielonego pojęcia, a jarał sie trzecioligowym rockiem pro(re)gresywnym). Serwisy muzyczne, głównie za Atlantykiem z Pitchforkiem na czele zaczęły kreować nowe gwiazdy i redefiniować to co zdarzyło się wcześniej. Ludzie zaczęli czytać Simona Reynoldsa, wyszli poza gatunkowe klisze, w Polsce jeździli na Openera czy Offa. Otrzymaliśmy ogromny słój z miodem, a alternatywne zespoły zostały headlinerami wielkich festiwali pokroju Roskilde, Coachella czy Glastonbury. Nastąpił zmierzch "wielkich" zespołów stadionowych. Lata zerowe okazały się początkiem ciekawego okresu w historii muzyki. A do tego okazało się, że trochę obciachowe jest słuchanie grunge'owych bandów, które zamiast ideałów sierpnia w wydaniu Nirvany, poszły w klimaty radio-friendly i przerodziły się w potworko-gówienka pokroju Credda czy Nickielback. Na całe szczęscie fani muzyki mogli spać spokojnie. Wspomniana redefinicja, dotknęła lata 90te i w rankingach z tego okresu fani gitar odnaleźli Modest Mouse czy Built to Spill. W tym czasie też Radiohead poszedł w swoich poszukiwaniach do punktu kulminacyjnego w postaci Kid A. Smutne i mdłe granie w klimacie Coldplay okazało się nie tak smutne gdy ludzie sięgnęli po płyty Elliotta Smitha (znakomity i kultowy występ na rozdaniu Oskarów), projekty Marka Kozelka czy po genialne I See a Darkness Bonniego. Otrzymaliśmy autentycznie dołujące dzwięki, które po dziś dzień rozwija świetnie Phil Elverum. Ale do czego zmierzam? Do tego, że wspomniane RYM to fenomenalna baza wolna od bzdur Allmusic, równie pomocna jak discogs dla zbieraczy płyt. Pozwalająca odkrywać, na przykładzie muzyki, kolejnych znakomitych artystów poprzez otagowanie. Chcesz noise'u proszę bardzo, chcesz black metalu i już masz, chcesz jakieś drony ok, interesuje cię hh ze wschodniego wybrzeża, kilka kliknięć i już masz fajne zestawienie. Tygodniowo staram się przesłuchać chociaż 10-15 nowych płyt, a dochodzą powroty do starszych rzeczy.
Juby, jakkolwiek nie jestem fanem Odysei to nie sposób nie dostrzec (poprzez kontekst czasowy) wizjonerstwa Kubricka. No chyba jest różnica w rankingu w którym masz przegląd filmów z całego świata do miejsca w którym są takie wydmuszki filmowe jak Nietykalni czy Chłopiec w pasiastej koszuli? Nie zerknąłem tylko czy jest tam łzawa kupa z Willem Smithem o psie i zombiakach. Takie filmy naprawdę zostawmy mimo wszystko egzaltowanym Grażynom coby sobie na nich popłakały w poduszkę.
Juby, jakkolwiek nie jestem fanem Odysei to nie sposób nie dostrzec (poprzez kontekst czasowy) wizjonerstwa Kubricka. No chyba jest różnica w rankingu w którym masz przegląd filmów z całego świata do miejsca w którym są takie wydmuszki filmowe jak Nietykalni czy Chłopiec w pasiastej koszuli? Nie zerknąłem tylko czy jest tam łzawa kupa z Willem Smithem o psie i zombiakach. Takie filmy naprawdę zostawmy mimo wszystko egzaltowanym Grażynom coby sobie na nich popłakały w poduszkę.