Dziesięć filmów/seriali, które ukształtowały Twój filmowy gust

[pearlzfan]

Fajny wątek, będzie można poznać gusta filmożerców i pewnie nadrobić jakieś zapomniane perełki.

U mnie będzie przewaga SF ze szczyptą martial arts i arthouse'u. W trzech przypadkach będzie więcej niż jeden tytuł, bo albo obejrzałem je w tym samym czasie i/lub równie mocno odcisnęły piętno na mojej wrażliwości filmowej.

10. Star Wars Ep V Empire Strikes Back
Pierwszy film, jaki pamiętam, że obejrzałem w kinie. I pierwszy, który rozpalił w moim bodajże 8 letnim serduszku miłość do SF. Zabrał mnie na niego nieżyjący już ojciec, co jest dla mnie o tyle intrygujące, że on nigdy nie przejawiał zainteresowania filmem i SF i próżno było w domu szukać tego gatunku nawet w formie literatury (jedyne co znalazłem po latach w jego zbiorach, to Bajki robotów Lema). Potem były jeszcze z nim tylko Wojownicze Żółwie Ninja... Na Godzillę vs Król Ghidorah zabrał mnie już dziadek.

9. Police Story/Pijany mistrz
Dwa, bo obejrzane praktycznie w tym samym czasie u kumpla na VHSie - Pijany mistrz zgrywany od kogoś a Police Story wypożyczony. Miałem może z 9-10 lat i widziałem już JCVD, Billy'ego Blanksa, Dudikoffa i Norrisa w akcji, ale pierwszy raz zobaczyłem "prawdziwe" kung fu. Te dźwięki uderzeń, "furgania" szmat podczas skoków i kopnięć, te choreografie, te zbliżenia na oczy, odjazdy kamer "od szczegółu do ogółu", ten mistycyzm egzotycznej, tajemnej sztuki walki, która może zabić jednym ciosem no i sam Jackie i jego charyzma. Jak już myślałem, że nic tego nie przebije wrzuciliśmy kasetę z Opowieścią policyjną i... kopara opadła mi 3 piętra w dół. TAKIEJ KASKADERKI (żadnych linek, miliona cięć, od oglądania upadków aż boli) to ja nigdy na oczy nie widziałem i do tej pory uważam, że to, co stworzył JC ze swoim teamem w Opowieści policyjnej (i drugiej części), to jest najlepsza choreografia i kaskaderka w historii kina. Od tego zaczęło się tak naprawdę moje uwielbienie do filmów martial arts i w efekcie skończyło się wylądowaniem na 5 lat na treningach TaeKwon-do.







8. Wonder Years
Ah, cudowne lata dojrzewania. Pierwsze miłości, poznawanie na własnej skórze, jak funkcjonuje świat... odkrywane z dzieciakami z przedmieść USA w każdą niedzielę bodajże na TVP2. Bardzo się swego czasu utożsamiałem z Kevinem a Winnie, Karen i Becky zdefiniowały w mojej podświadomości ideały kobiecej urody
Całość zbindżowałem dopiero kilka lat temu, bo gdy leciało w tv nie załapałem się na finał, a ten jest jednym z najlepszych zakończeń, jakie w życiu widziałem. Szkoda, że nie wyszło na BD :/


6. Kapitan Hawk
Osz kur... To był swego czasu największy narkotyk na osiedlu. Plac zamierał ok 16-17 na 1h, kiedy Polonia 1 puszczała animce. Potem wszyscy wracali z wypiekami na twarzach, podjarani akcjami, które uskuteczniały ekipy Nankatsu i Meiwy i próbowaliśmy je odtworzyć (włącznie z próbą wbiegania na słupki ). Dość powiedzieć, że kumpel próbował strzału z przewrotki z saltem i prawie sobie kark złamał
Ten serial inspirował mnie do kreatywności na boisku równie mocno jak Litmanen, Bergkamp i Romario.
Także szkoda, że nie wyszło na BD :/

6. Chasing Amy/Singles/Before Sunrise
Tym razem aż trzy, ale wszystkie mocno wpłynęły na moje podejście to relacji międzyludzkich i związków i dały mi dużo do myślenia choć każdy z nich w zupełnie inny sposób podszedł do tematu: od utrzymanego w geekowo-punkowym tonie Smitha (scena zerwania wstrząsnęła mną mocno), przez romantycznie-grune'owego Camerona aż do filozoficzno-slackerskiego Linklatera - wszystkie te postawy składają się na obecnego pearlzfana









4. Matrix
Oooo, to był przełom. Pamiętam, jak trafiłem na fragment zwiastuna w Kinomaniaku w tv - akurat załapałem się na moment, kiedy śmigłowiec z Trinity uderza o ścianę wieżowca. "Whoa!". Tyle wystarczyło, żebym się zajarał na maxa. Nic więcej o filmie nie wiedziałem. Śmigłowiec, wieżowiec, falujące tafle szkła, pękające szyby. Instant hype level 9999.
Poszliśmy do kina z kumplem, który też nic o tym nie wiedział. Zamurowało nas. Siedzieliśmy jako jedyni do końca napisów końcowych, żeby wysłuchać "Wake Up" RATMu, który w tamtym okresie od pewnego czasu katowaliśmy non stop.
Wyszliśmy z kina w szoku i nie wiedzieliśmy jak poskładać do kupy co właśnie zobaczyliśmy. Pamiętam, że siedzieliśmy na murku od piaskownicy na pustym placu zabaw i jakaś mała dziewczynka przechodziła i zapytała się nas o godzinę a ja odpowiedziałem "dziewczynko, nie ma czasu, jest Matrix" xD
Mała zrobiła wielkie gały i odeszła skołowana. My siedzieliśmy jeszcze do późna na tej piaskownicy próbując zrozumieć co nas trafiło.

3. X-Files
Pierwszy raz zetknąłem się z Foxem i Daną na kablówce a dokładniej na RTLu. Trafiłem przypadkiem na czołówkę, zobaczyłem spodki, napis FBI i wiedziałem, że to będzie dobre. Oczywiście serial jak to w niemieckiej tv w pełni zdubbingowany, więc Mulder i Scully szprechali równo a mój niemiecki wtedy był na poziomie "hail hitla", "arszloch" i "ferszwinde du szwajn" xD także nic nie rozumiałem, ale serial mnie oczarował (akurat trafiłem na 2 odcinek 2 serii - z człowiekiem-motylicą -  czego wtedy nie wiedziałem). Potem już poszło z górki. Kolejne odcinki na RTL i w końcu w TVP. Czwartki, 2100 (a potem poniedziałki jak dobrze pamiętam?) siedziałem jak na węgielkach i nagrywałem, żeby potem oglądać w nieskończoność.
W pewnym momencie byłem tak zafiksowany na punkcie spisku rządu USA, obcych, eksperymentach z implantami, że nosiłem koszulki z ufokami, czytałem jakieś szmatławce z fejk njusami o ufo (plus swoje robił też kącik X-Files w Secret Service ) i nie dałem sobie wmówić, że to wszystko kit. No generalnie byłem swego czasu foliarzem xD
Ten serial do 2015 roku był dla mnie numerem jeden i mimo, że spadł z piedestału, to nadal darzę go ogromnym sentymentem i lubię wracać wyrywkowo do wybranych odcinków. Z lektorem oczywiście dla lepszego nostalgia tripu

2. Ghost in the Shell
To był chyba 1996 albo 1997 rok. Znałem już mangę i anime i wiedziałem co to (arigatou Mr Root ), ale były to albo seriale dla dzieciaków typu wspomniany wcześniej Tsubasa albo horrory/ecchi/hentaie zgrywane w nocy z piątku na sobotę z VOXa tudzież ich wersje growe na Amidze (Knights of Xentar FTW ), dlatego kiedy przeczytałem pierwszy raz o GITSie w Secret Service wiedziałem, że idzie nowe. I kiedy kumpel przyniósł, nie wiem w sumie skąd, do klasy kasetę z GITSem (oczywiście żaden oryginał tylko jakaś kopia kopii), to nic już nie miało być takie samo. Pierwszy seans oglądaliśmy w totalnej ciszy, bo każdy został dosłownie pochłonięty przez obraz. Immersja totalna. TO FILMY ANIMOWANE MOGĄ BYĆ TAKIE??!?!?! Mój umysł nie potrafił długo ogarnąć, że film animowany może być dojrzalszy w formie niż "normalny" film. Jakiś czas później leciał na Canal + więc nagrałem sobie swoją wersję, którą katowałem dosłownie codziennie. Widziałem ten film chyba ze sto razy. Do dzisiaj znam wszystkie kwestie dialogowe na pamięć xD
Od tego filmu zaczęła się moja fascynacja cyborgizacją, co znalazło finał 20 lat później pod postacią ukończenia studiów doktorskich z pracą nt tożsamości cyborga. Mój ulubiony film wszech czasów.
"Our country is peace loving democracy"
"Of course it is"
Kocham ten prolog

1. Mr Robot
Hello, friend.
Temat świeży, ale ten serial zmiótł dosłownie wszystko, co do tej pory widziałem w kinie i telewizji. Myślałem, że już moja wrażliwość filmowa jest w pełni ukształtowana, ale ten serial pokazał mi, że dużo było jeszcze do zrobienia.
Wszystko w tym serialu rezonowało idealnie z moją estetyką i wrażliwością filmową - od strony formalnej aż po tematykę. Do tego jest to najbardziej meta obraz, jaki w życiu dane mi było oglądać i chyba raczej długo nic tego nie zmieni, jeśli w ogóle. Perfekcyjny w każdym calu, dosłownie każde ujęcie, element scenografii, ustawienie aktorów, dialogi, scenariusz, muzyka przemyślane w najdrobniejszym szczególe. Jest spójny od pierwszego do ostatniego kadru. Perfekcyjnie łączy wątki cyberbezpieczeństwa z paranoją i problemami zaburzeń emocjonalnych. Genialnie koresponduje z widzem wciągając go do świata przedstawionego w sposób, jakiego jeszcze w kinie i tv nie widziałem (easter eggi i tropy fabularne dosłownie wszyte w obraz i dźwięk - sposób na ich odkrycie/zdekodowanie powodował, że hivemind widzów dosłownie hakował serial).
Każdy odcinek to małe dzieło sztuki realizatorskiej i reżyserskiej. Nigdy w telewizji nie spotkałem się z tak ogromną kreatywnością, jaką na przestrzeni 45 odcinków zaprezentował Sam Esmail. Wsiąkłem na 4 lata po uszy. Jedyny obraz filmowy/telewizyjny, z którego muzykę mogę słuchać bez obrazu. I non stop.